Enine boyuna düşünülmüş bir B planından bahsediyorum aslında. Yoksa karşılaştığımız olumsuzluklar bizi her seferinde daha içe kapanık, karamsar ve saldırgan mı yapıyor?

Ülkemizde işlerin yolunda gitmemesi nasıl oluyormuş bakalım isterseniz:

Türkiye’de öğrenci iseniz aşmanız gereken ve kapısında milyonların beklediği kaleler vardır. Bunlar, lise geçiş sınavlarıyla başlar, üniversite sınavı ile devam eder. Bitirirsiniz ama A-LES vardır, Yök-Dil vardır, Tus vardır her sınavı geçtiğinizde bu son sanırsınız ama sonrada iş dünyası için başlar ve bitmez. 

Ve sonunda elinizde sizi asla tatmin etmeyecek hayal kırıklıkları bırakır zaman.

Çalışma hayatına ise girmek ve tutunmak zordur. 

Hayat mücadelesinde sizi yalnız bırakmaz imkansızlıklar.

Emekli olursunuz çalışırken aldığınız paradan daha düşük bir paraya geçinemeyeceğiniz gerçeği yakanızı bırakmaz. İkinci işe girer idare etmek istersiniz göze batar ama attığınız taş ürküttüğünüz kuşa değmez!

Sonra ailenizde yaprak dökümü başlar çocukların ziyaretleri seyrekleşir ve kendi başınıza kaldığınızda burnunuzun direğini sızlatan o his bırakmaz yakanızı.

Bu muymuş dersiniz, hayat!

Şimdilerde kötü giden ve insanları canından bezdiren hayat koşulları genç yaşlı herkesin midesini bulandıran bir filmi tekrar başa sararak izletiyor sanki…

Düzeleceğinden, keyfi gıcır olan kaymak tabaka hariç, kimsenin umutlu olmadığı günlerden geçiyoruz maalesef.

Gençlerin yurtdışına kapağı atıp, gurbet nedir bilmeden kurtulacağına inanması kadar beyhude bir çabada boğulan hayallerimizin kurbanı olduk hepimiz.

Oysa kimse yola çıkarken böyle kötü bir son beklemiyordu eminim…

Çok az insanın hayallerine ulaşabildiği bu nankör dünyada, ölümlerin içimizde yarattığı kraterlere, yüreklerimizi koyarak yaşamaya çalışmak ve hiçbir yerde 5 dakikadan fazla duramamak nasıl kötü bir histir!

Şu ana kadar yazdıklarımdan en az bir tanesine hak vermeyen bir okurum var mıdır acaba?

Sanmıyorum, çünkü burası, hayal kırıklıklarını yoldan süpürmeye çalışan onurlu insanların ülkesidir…

Gelelim B planına…

Hayat her şeyi gümüş tepside sunmuşsa ve yolunda ise her şey daha gerçek yüzünü göstermemiş demektir, bekleyin kötü günler mutlaka gelecektir…

Ya da çok erken yaşta hayatın tokadını yemiş ve kendini yalnız hisseden güzel insanlar bekleyin hayat sizi mutlaka çıkaracaktır gün ışığına…

Önemli olan ise ayağa kalkabilmektir bence…

Örneğin; bu gün her şeyin varken, yarın elektrik faturanı ödeyemeyebilirsin, şaşırma!

Ailece kahvaltı edip, denize girerken Bodrum’da, dünya tatlısı çocuğunu ellerinle mezara koyabilirsin, şaşırma!

Eline bir silah alıp kafana doğrulttuğunda, kapıyı çalan haciz memurlarını göndereyim ve sonra ölürüm diye erteleyebilirsin, şaşırma!

Yine bir sabah ezanında, gözlerini silerek, ayağa kalkabilirsin, şaşırma!

O gün bu gündür ve her şey senin inanıp ayağa kalkmanla başlayacaktır…

Sonra ise bu dünyada seni en çok mutlu edecek işi yapmaya çalış ve para ile ilgili her şeyi unut…

Yeterince iyi yapabildiğinde o iş seni hem mutlu edecek hem de ihtiyacın olan parayı getirecektir…

Şimdi artık, kendine bir iyilik yap.

Ve, ayağa kalk…

Çünkü hayat, sana şuana kadar vermekte cimri davrandığı her şeyi vermek için bekliyor, biliyorum…