Yaşamın, yaşanmaya değip değmediği konusunda bir yargıya varmak…

İnsan çaresizce, öleceğini bilir ancak hiç ölmeyecekmiş gibi davranır, yaşamaya çalışır. 

Oysa ölüm Demokles’in kılıcı gibi üzerinde sallanmayı sürdürür.

Yapılacak onca önemli şey varken ve ölümde bunları sınırlamışken karşılaşılan tüm olumsuzluklara rağmen insan nasıl olurda daima pozitif olabilir?

Mantıksız iyimserlik nasıl olurda her yanı kaplayabilir?

Kafamdaki tüm bu sorularla zaman makinamı çalıştırıp, Aristoteles’i bugüne getirseydim, boğazda bir tur teknesinde İstanbul’u izlerken, çayımızı yudumlayıp martılara simit atarak, karşılaştığımız tüm bu açmazlardan kendisine bahsetseydim acaba bize pozitif olmak konusunda nasıl tavsiyelerde bulunurdu?

Sanırım şöyle başlardı:

İnsanın en büyük amacı aslında ne yaparsa yapsın sonunda mutlu olmaktır. Mutsuz olmak ve üzülmek için çıkmaz yola.

Fakat sorun yolda değildir.

Bu yolda karşısına çıkan engellere karşı gösterdiği sabır, cesaret ve bilgeliktedir.

Aslında değiştirebileceğin seçeneklerin ne kadar az olduğunu ve kendinden başka bir varlığa hükmün olmadığını kabul ettiğinde bu süreci başlatırsın.

Dünya’dan hepimiz bir süreliğine geçmekteyiz aslında hepsi budur. Şimdi bu yolculukta iki seçeneğimiz olduğunu görüyorum.

Ya karşılaştığımız sorunlar bize hayatı zindan edecek.

Ya da karşılaştığımız her sorundan aslında bir şeyler öğrendiğimizi ve bu tecrübeyle hayatımıza daha bilge bir şekilde devam ettiğimizi kabul edeceğiz.

Günlük hayatta bu kadar iyimser olmak elbette ki kolay değildir.

Ancak bu Dünyadaki varlık nedenini keşfettiğinde, tüm varlığınla bu konuya yoğunlaştığında uğraştığın her neyse seni maddi ve manevi anlamda mutlu edecektir.

İşte bu mutluluk sana beraberinde kalıcı bir pozitiflik kazandıracaktır.

Bu seviyeye ulaşmak elbette ki kolay değildir.

Ancak sır aslında bu Dünyaya gönderiliş nedenini bulmanda gizlenmiştir.

Dostum Serhat, her insan en az bir konuyu Dünyadaki diğer tüm insanlardan daha iyi yapabilecek donanımda gönderilmiştir. Ancak sorun bu konunun ne olduğunu keşfedemeden insanların o an yaptıkları önemsiz işlere dalıp körleşmesinden başka bir şey değildir aslında.

Kendini bil…

Ah bu söz özetliyor aslında her şeyi, ancak derinleşmek lazım dostum.

Oysa şuan bu güzel şehirde çok daha günü birlik sorunlarınız sizi esir almış, kör etmiş.

Geçim kaygısı…

Sınav kaygısı…

Gelecek kaygısı…

Hastalık ve ölüm kaygısı…

Hayatınızı öyle bir doldurmuş ki adeta başka hiçbir konuya odaklanamaz olmuşsunuz.

Üzülerek söylüyorum bu şekilde varlık nedeninizi bulmanız ve yoğunlaşmanız çok zor gibi görünüyor.

Buradan size verebileceğim son tavsiyem:

‘Mesleğiniz, Dünyanın ihtiyaçlarıyla sizin becerilerinizin çakıştığı yerde yatar…’