İşte bu sorular üzerine düşünenler kendilerini bir bunalım içinde görürler ve yaşadıkları gezegenle ve kendi bedenleriyle kavga içine girerler. 

Teorik olarak insanın zaten bu dünyadan olmadığı konusunda ittifak bulunur. Uzaydaki atomlar yeryüzüne inmiş yahut cennetten çıkarılmıştır. Ruh, içine girdiği bedene hapsolmuş farklı boyutlardan gelen bir varlıktır.

Bir sürgün...

Ve bu sürgün dünyaya karşı tekinsizdir. Onu yaşanabilir bulmaz. Onun kendi varoluşuna sonsuz bir mücadele açar. Bu mücadele Faust’ta dalgakıranlarla, tıpta ölümsüzlükle, bilimin başka dallarında farklı projeksiyonlarla mesela güneşi söndürmekle kendisini ifade eder.

Oysa insan, dünyayla, içindekilerle ve çevresindekilerle rekabet ve mücadele etmektense dayanışmakla varlığını sürdürecektir.

Kendisini bir anomali olarak değil, büyük sistemin dayanışan bir unsuru olarak görmelidir.

Huzuru ve mutluluğu ancak böyle bulabilir. Istıraplarına bu şekilde son verebilir.

Bu tezler artık ana akım bilimin sarsıcı kabulleri halini alıyor. Ve bu değişim sosyal bilimlerin her alanının yeniden kendisini inşa etme ihtiyacını doğuruyor. Tıpkı rekabetçi paradigması bir asırdır sarsıntı geçiren iktisat gibi.