Manzara gerçekten de nefisti. Yemyeşil kıyılarıyla Ren Nehri boydan boya gümüşi bir parlaklıkla uzanıp gidiyor, güneşin denk geldiği her yer, günbatımının altın kızıl rengiyle âdeta alev alev yanıyordu. Kıyıya konuşlanmış kasaba ise evleri ve sokaklarıyla büsbütün kendini gösteriyor, gerisinde alabildiğine tepeler ve tarlalar uzanıyordu. Aşağısı gayet güzeldi ama burası, yukarısı gerçekten muhteşemdi. Beni özellikle etkileyen şeyse gökyüzünün berraklığı ve derinliğiyle tertemiz havanın fecri 

oldu. O kadar hoş, taze ve serin bir havaydı ki… Sanki yükseldikçe kendisini daha özgür hissediyormuş gibi sakince süzülüyor, ipeksi dalgalar hâlinde salınıyordu. “Muhteşem bir yer bulmuşsunuz kendinize…” diye mırıldandım. “Asya buldu burasını.” diye karşılık verdi Gagin.”